فقط کافیه رقص انگشتان نوازنده‌ای رو
روی یک ساز ببینم. فرقی نمی‌کنه چه سازی باشه.
در هر صورت انگشتام به گزگز می‌افتن.
حس میکنم جای انگشتام روی اون سازه!
طبق عادت، خودم رو جای نوازنده تصور میکنم تا گزگز
دردناک انگشتام از یادم بره!
اما مگه میشه نادیده‌اشون گرفت؟!
مگه میشه اون فریاد های اعتراض آمیز رو نادیده گرفت؟
دوباره سعی میکنم.
اما نه، انگار خفه کردن اون فریادها واقعا سخته!
جوری که حسابی کلافه میشم!
در هر صورت نه کلاویه‌ای روبه‌رومه که لمسش کنم و نه
سیمی که با دستام نوازشش کنم.
برای همین به سرعت میرم سراغ برنامه‌هایی که
رو گوشیم نصب کردم.
وقتی کلاویه‌های شبیه‌ساز شده رو لمس میکنم، بالاخره
آروم گرفتن فریادهای کرکننده انگشتانم رو حس میکنم،
که رفته رفته کم میشن.
آروم و آهسته،کمتر و کمتر.
اما از یه جایی به بعد این روند امیدوارکننده قطع
میشه!
با دقت بیشتری که گوش میدم هنوز هم معترض‌اند.
تنها کاری که از دستم برمیاد همینه.
تبدیل فریادهای گوش‌خراش انگشتانم به ناله‌هایی که
هنوز هم بوی اعتراض و ناراحتی میدن.
????????????????????????????
انگشتام منبع
درباره این سایت